Visitamos el Pozu Soton con dirixentes del SOMA

Reporteros de La Foz d’Asturies comparten esperiencia n’El Sotón.

soton

Dende La Foz d’Asturies nun podíemos dexar pasar la oportunidá de contar la esperiencia que puede alcontrase los visitantes nes instalaciones d’El Pozu Sotón agora abiertu a visites. Por rigor periodísticu y aprovechar pa cargar el viaxe y los gastos a cuenta de La Foz, nun resistimos la oportunidá de acompañar en primer persona la visita. Realizamos esti viaxe acompañáu de tres dirixentes del SOMA que compartíen con nós el nerviosismo por baxar por primer vez a un pozu mineru.

La visita empecipia, como nun podía ser d’otra forma, apuntándose nel sindicatu. Darréu, unos quince visitantes vamos pasando por orde d’inscripción (primero los del SOMA y llueu los de CCOO) recoyendo’l carné, la camiseta, la botella vino y el bocadillu. Tres el pasu pela casa d’aséu pa vistimos cola ropa afayadizo pa ruta tala, recoyemos les primeres noticies del día na llampistería en cuantes a tolo socedío na visita anterior por boca del llampisteru p’allegamos depués hasta la xaula con cuidao de nun despertar a Toño’l lliberáu que descansa nes oficines. Según nos fueron desplicando’l nuestru guía, enantes compañeros d’él, lleva na mesma postura dende la fuelga del 92 y afirmaben que nun quixeron despertalu por mieu a da-y un disgustu.

El nuestru guía, Fonso, diba contándonos, non ensin daqué emoción nel so xestu, cómo enantes de facer de sherpa soterrañu yera entibador nel metrotrén de Xixón: “aquello sí que yeren galeríes y afondar” .

Tando yá na xaula, baxamos hasta la subdécima planta, fracción quinta, serie sesta y per mediu d’un conxuntu de ramples, planos, chimenees percorremos kilómetros y kilómetros de galeríes soterrañes saludando a dalgún topu, dalgún nanu y acabando de mierda hasta arriba, “nada comparao col que tuvo que xestionar los Fondos” según nos van esclariando acordies avanzamos metros. Como tolos pozos tan conectaos baxo tierra (de fechu, dalgún exmineru confiesa tener escapao hasta La Camocha pa dase un chapuzón nos díes más chornosos de branu cuando’l restu del turnu durmía la siesta), baxamos per esti camín hasta El Candín y d’ellí siguimos baxando hasta La Planta 14 onde tomamos unes pingarates pa garrar fuercia. Tamién topamos a la entamadora de la iniciativa y coronela en xefe Maria Teresa Mallada n’otru chigre cercanu, pero alviértennos de nun forzar el contautu visual con ella ente’l peligru de que nos mandara pa casa nun arranque de repunancia. Polo visto, el so cuartel xeneral, situ n’El Pozu Moqueta ye, curiosamente, l’únicu que nun ta comunicáu col restu.

Acabamos la visita con una inmersión na cultura minera prendiendo una barricada n’El Correor, faciendo una ruta pelos montes cercanos y prauticando la puntería col gomeru y con volaores.

Tres d’ello, nun tardamos en retiramos recoyendo como obsequiu un vale carbón y una invitación pa Ledesma.

Quiciabes te preste tamién...